Jarzębinogrusza – co to takiego?

Jarzębinogruszę (Sorbopyrus x auricularis) znaną również jako jarzębogruszę lub gruszkę czerwoną odkryto prawdopodobnie w Alzacji około 1610 roku. Została odkryta przez botanika pochodzącego z Francji – Jeana Bauhina, przechadzającego się po ogrodach barona Alzacji – Polvillera. Od tego czasu jarzębinogruszę rozmnażano wegetatywnie i sadzono jako ciekawostkę botaniczną w parkach, arboretach i ogrodach botanicznych. Roślina ta jest naturalnym mieszańcem międzygatunkowym jarzębu mącznego i gruszy pospolitej. W naturze takie hybrydy zdarzają się niezwykle rzadko.

Współczesne jarzębinogrusze spotykane często w ogrodach bywają często mieszańcami tamtego mieszańca. Są spotykane również hybrydy jarzębu szwedzkiego oraz gruszy pospolitej.

Charakterystyka jarzębinogruszy

Jarzębinogrusza należy do rodziny różowatych (Rosaceae). Pokrojem bardzo przypomina gruszę. Dorównuje jej również wysokością – dorasta do 15 metrów wysokości. Popularną odmianą jest jarzębinogrusza uszkowata, która jest nieco niższa i dorasta najwyżej do 12 metrów wysokości. Bardzo docenianą i lubianą przez ogrodników odmianą jest jarzębinogrusza malifolia. Jest ona jednak dosyć rzadko spotykana.

Liście są pojedyncze, o owalnym lub wydłużonym kształcie. Charakterystyczne jest omszenie spodniej strony liści jarzębinogruszy. Białe, zebrane w baldachogrona kwiaty o średnicy około 7 cm pojawiają się w maju. Owoce są jadalne i dojrzewają na przełomie września i października. Ich średnica wynosi 4 – 5 cm. Owoce mają bardzo długie szypułki, a kształtem i wielkością można je porównać do jabłka. Mogą również przypominać nieco spłaszczone owoce gruszki. Skórka owoców jest gruba i ozdobiona czerwonym lub pomarańczowym rumieńcem od słońca. Miąższ owoców ma zabarwienie lekko żółte, jest bardzo słodki, twardy, smaczny i soczysty. Smakiem owoce jarzębinogruszy przypominają trochę gruszki, a trochę jabłka. Doskonale nadają się do przygotowania domowych przetworów, takich jak kompoty, konfitury, dżemy. Sprawdza się również w cukiernictwie oraz jako składnik nalewek. Świetnie nadają się do suszenia.

Jakie są wymagania jarzębinogruszy?

Jarzębinogrusza jest stosunkowo łatwa w uprawie. Charakteryzuje się szybkim wzrostem (nawet do 50 cm przyrostu w ciągu roku). Jest to stosunkowo odporna roślina, nie mająca dużych wymagań. Nie lubi zbyt dużej wilgoci. Dobrze radzi sobie w warunkach przedłużającej się suszy. Toleruje prawie każdy rodzaj gleby, chociaż najpiękniej rośnie w żyznym podłożu. Jeśli gleba jest uboga można od czasu do czasu zastosować nawóz azotowy lub azotowo-fosforowy. Powinna mieć stanowisko osłonięte od wiatru i słoneczne. Dobrze radzi sobie ze skokami temperaturowymi. Jest drzewem mrozoodpornym, choć gubi liście na zimę. Wymagania jarzębinogruszy zależą również od rodzaju podkładki. Jarzębinogruszę rzadko atakują szkodniki. Jest również odporna na choroby wirusowe i grzybowe.

Pielęgnacja jarzębinogruszy

Jarzębinogruszę można nabyć jako roślinę w formie piennej szczepioną na gruszy lub pigwie. Wsadzając ją do ogrodu należy pamiętać o zapewnieniu jej podpory oraz o regularne usuwanie pędów wyrastających z podkładki. Pielęgnacja rośliny ogranicza się do cięcia formującego i przycinania wybranych gałęzi korony, dzięki czemu drzewo lepiej owocuje.